Iedereen heeft er in min of meerdere mate mee te maken. In je vroege kindertijd ben je volledig afhankelijk van je ouders. Als er niet voor je gezorgd wordt, ga je dood. Ook als je wel gevoed wordt, maar te weinig affectie ervaart, zal een baby’tje overlijden.

Je hebt het dus nodig om gezien en gehoord te worden. Dat hoort bij onze mensheid. Vanuit verbinding kun je groeien en ontwikkelen. Afwijzing wil niemand ervaren.

Erven van emoties in de baarmoeder

Het eerste contact start met jouw moeder. Het begint al in de buik. Alle emoties, gevoelens, vreugde, stress en dus ook afwijzing voel jij ook. Vanwege het symbiotische karakter tussen jou en je moeder en de staat van bewustzijn kun jij niet onderscheiden wat van jou is en wat van je moeder is. Op deze wijze neem jij al op celniveau emoties en gevoelens over wanneer deze langdurig of heftig aanwezig zijn. Is jouw moeder blij met de zwangerschap en tegelijkertijd zich onbewust van haar gevoel van afwijzing, dan zul je dit al voor een deel over-erven.

Zo heeft jouw moeder ook al voor een groot percentage emoties en gevoelens van haar moeder geërfd en zij weer van haar moeder en zo door.

Beschikbaarheid van moeder

Wordt je als baby’tje niet aangeraakt, krijg je te laat voeding, wordt je niet getroost wanneer je huilt, zijn dit allemaal situaties die bijdragen aan het gevoel van afwijzing. Geen enkele moeder kan volledig voorzien in de behoeften van een kind. Dat zou betekenen dat zij direct vanaf de eerste seconde ziet wat er bij jou als baby speelt, wat je nodig hebt en hoe ze daar het beste op kunt reageren. Dan zou ze elke seconde beschikbaar moeten zijn en dat is natuurlijk onmogelijk. Als een moeder zichzelf volledig wegcijfert om voor haar kind beschikbaar te zijn, is dit ook niet in het belang van het kind. Het is een spel van elkaar leren kennen, op elkaar reageren en ieder zijn eigen pad te bewandelen met elkaar.

Mate van aanwezigheid van bindings- en verlatingsangst

Het ene kind heeft meer veerkracht dan de ander. Het ene kind ervaart meer afwijzing dan de ander. Het ene kind wordt structureel niet gezien en gehoord en het andere kind krijgt af en toe een nee te horen. Mishandeling, verwaarlozing, (seksueel) misbruik, emotionele afwezigheid van de ouder, verslavingsproblematiek en psychiatrische problematiek bij de ouders richtten veruit de meeste schade aan. De kans dat bindings- of verlatingsangst in ernstige vorm aanwezig is is veel aannemelijker dan wanneer je een keer op je knie bent gevallen en je pas na 10 minuten getroost werd.

Ontwikkelen van overtuigingen in de kinderjaren

Elke gebeurtenis en situatie waarin jij als kind niet direct in jouw behoeften werd voorzien komt binnen als een afwijzing. Hoe structureel en heftig dit was draagt bij aan de overtuiging ‘ik ben het niet waard’ , ‘ik hoor er niet bij’, ‘ik word verlaten’. Ook de leeftijd waarop je dit meemaakt draagt bij aan de ernst van angst; tussen 0 en 7 jaar wordt de meeste schade hierin aangebracht. Vanaf ongeveer 7 jaar ontwikkelt zich het bewustzijn en zul je steeds meer loskomen uit de symbiotische relatie met je ouder(s), in de puberteit ga je je eigen identiteit ontwikkelen. Als je daartoe de ruimte krijgt.

Secundaire emoties maskeren onze primaire emoties

Veel mensen laten in hun gedrag reacties zien op afwijzing, zoals boosheid, prikkelbaar, claimen, manipuleren, pleasen, weglopen, terugtrekken, de ander veroordelen, slachtofferschap etc. De onderstroom kan voortkomen uit afwijzing, zonder dat je je daar bewust van bent. Wanneer zich een situatie voordoet waarvan jij inschat dat je afgewezen wordt, zul je deze primaire emotie willen beschermen met gedrag. Zodat je die diepe pijn niet hoeft te ervaren. Die diepe pijn is immers gekoppeld aan letterlijke doodsangst.

Het overlevingsmechanisme dat niet meer werkt in je volwassenheid

Je ontwikkelt een overlevingsmechanisme. Dat overlevingsmechanisme neem je onbewust je volwassenheid in. Relaties die je aangaat kunnen beklemmend aanvoelen, je bekritiseert je partner op externe uiterlijkheden om hem/haar op afstand te houden. Of je gaat je in allerlei bochten wringen om de ander niet kwijt te raken; claimen, pleasen, manipuleren. Wat de ander ook weer een reden geeft om afstand te nemen. In feite kun je niet bij je primaire emotie, durf je je niet kwetsbaar op te stellen. Je lichaam geeft signalen af; brok in je keel, hartkloppingen, onrust. Je overlevingsmechanisme gaat aan en je duwt de ander bij je weg. Dit gebeurt allemaal op lichamelijk en emotioneel niveau. Jouw zenuwstelsel is erop ingericht om op deze manier te reageren. Jij projecteert de moeizame relatie op de ander. Er is iets mis met de ander. Daar is van alles op aan te merken. In feite is het een uitnodiging om na te gaan wat jou beweegt, waar de oorsprong ligt en je primaire emoties aan te kijken, erkennen, doorvoelen en te transformeren.

Eerlijk de band met jouw moeder durven onderzoeken

Met name de relatie met jouw moeder vertelt de mate waarin jij relaties kunt aangaan en onderhouden. Vanuit onze magische liefde en loyaliteit is het vaak ingewikkeld om eerlijk naar de band met onze moeder te kijken. Schuldgevoelens spelen een grote rol. Wanneer je eerlijk de band durft te onderzoeken wil dat niet zeggen dat je je moeder afwijst, afkeurt of veroordeelt. Het gaat puur om jouw behoeften te erkennen en deze onder ogen te komen. Ook wanneer je juist wel erg teleurgesteld bent in je moeder en haar in zekere zin afwijst, is dit niet helpend voor jouw geluksgevoel. Je hebt je moeder op haar plek nodig om de liefde in jezelf te laten stromen.

Ruimte voor jezelf innemen is wezenlijk iets anders dan afstand nemen.

Je kunt daden en gedragingen van jouw moeder afkeuren en tegelijkertijd haar aannemen als jouw moeder. Het gaat om een innerlijke beweging. Dit kan ook wanneer jouw moeder overleden is of wanneer jullie geen contact met elkaar hebben. Het aannemen van je moeder gaat over haar de plek gunnen in jouw familiesysteem. Daarbij kun jij er nog steeds voor kiezen om geen contact met elkaar te hebben, wanneer dit voor jou veiliger of rustiger is. Ruimte voor jezelf innemen is wezenlijk iets anders dan afstand nemen.

De realiteit onder ogen komen is helend, geeft rust en vergroot begrip.

In een familieopstelling worden onbewuste dynamieken naar de oppervlakte gebracht en kan goed zichtbaar worden welke behoeften er spelen die onvervuld zijn. De realiteit onder ogen komen is helend, geeft rust en vergroot begrip. Het helpt je situaties te accepteren en regie te pakken over jouw eigen gevoelens en emoties. In een familieopstelling kun je ook door middel van rituelen toewerken naar vervulling, loslaten en vergeving. Hier zijn regelmatig meerdere opstellingen voor nodig, omdat je laagje voor laagje toewerkt naar vergeving. Soms kom je daar niet en blijft het bij acceptatie.

Een familieopstelling werkt snel en diep naar de kern toe van een probleem

Doordat we op energetisch en emotioneel gebied werken heel je op celniveau. Wat veel dieper gaat dan alleen op cognitief niveau. Dat maakt dat een familieopstelling vaak sneller een doorbraak oplevert dan vele praatsessies.

Liefde zonder angst is liefde vanuit vertrouwen

Zelf heb ik mijn eigen verlatingsangst kunnen loslaten na veel systemisch werk te verrichten in combinatie met plant medicijn reizen (Ayahuasca en truffel ceremonies). Als ervaringsdeskundige en de nodige opleidingen ben ik mij gaan specialiseren op het gebied van hechting en trauma. Ik geloof dat de hechting de basis is voor jouw gehele leven. Wanneer je naar jouw hechting en trauma’s kunt kijken, zet je deuren wagenwijd open om de liefde toe te laten. En dat start altijd met zelfliefde. Vanuit echte zelfliefde zul je een rijk en vervuld leven ervaren. Een staat van tevredenheid. Je zult je veerkrachtig voelen en angsten verruilen voor vertrouwen. Want bindings- en verlatingsangst is verlangen naar liefde die je met alles wat je in je hebt probeert te beschermen. Liefde zonder angst is liefde vanuit vertrouwen. En daar is iedereen toe in staat.

Let me be your guide

From heart to heart, Anita